با سلام و عرض احترام به نظرات کاملاً علمی و دانشگاهی جنابعالی.
بنده در حدی نیستم که با نظراتی که مرقوم فرمودید و تلاش اندیشمندان مدیریتی و رفتاری طی یک قرن اخیر است و از لحاظ علمی کاملا درست است، مخالف باشم. لذا متاسفانه نوع تربیت و فرهنگ ما با با آنچه که در علوم مدیریتی و رفتار سازمانی می خوانیم هماهنگی ندارد. در فرهنگ ما از زیرکار در رفتن، یک زرنگی و هنر است، در زمانی که کارمند مسئول، رئیس یا مدیر شدید، دیدگاه شما نسبت به دیگران به خصوص در زمانی که احساس کنید سازمان قدرتی به شما داده، تفاوت پیدا خواهد کرد (البته لطفا قضاوت نکنید که چون بنده نظامی هستم و چنین تفکری دارم. این تفکر را در طی یک دهه بعد از بازنشستگی در برخورد با سازمانهای دولتی و با کارمندان و مدیران پیدا کردم)، فرهنگ سو استفاده از اطلاعات و قدرت (که البته در این زمینه به حق باید گفت تنها مدیران مقصر نیستند چرا که این بُعد از فرهنگ ریشه عمیق در خانواده ها ایرانی دارد و در این زمینه می توان مثالی آورد، آیا اگر شما نوعی، مسئولیتی در این کشور داشته باشید، می توانید جلوی درخواست پدر و یا مادرتان که به شما سفارش می کنند برادر کوچک خود یا خواهرزاده و یا ... را بکار بگیرید، مخالفت کنید؟؟!!!!) و عوامل دیگری که شمارش آنها حوصله گرامیتان را سرمی برد. بنابراین تنها تکیه به علوم مدیریتی در رهبری سازمانهای ایرانی (خصوصی و دولتی) که سایر ابعاد توسعه، رشد یافته نیستند، کارایی نخواهد داشت. ما باید بر اساس فرهنگ و ریشه ها خودمان و نتایج علمی علوم مدیریتی و رفتاری به دنبال روش های متناسب باشیم و نظر بنده در مورد بُعد مهارت انسانی مدیران رسیدن به این نکته بوده است و تا زمانی که مدیران با کارکنان و یا مراجعان تعارف داشته باشند، متاسفانه شایسته ترین آنها به دردسرهای بزرگتری مبتلا خواهند شد. در مورد بند دوم نظرات حضرتعالی، اگر بنده را آدم بدبینی تصور نکنید، اول باید به فکر اصلاح جامعه بود. موفق و موید باشید و انشاا.. شاگردان جنابعالی از مدیران برجسته جامعه ایرانی باشند.
تفکر اکادمیک محض
با سلام و عرض احترام به نظرات کاملاً علمی و دانشگاهی جنابعالی.
بنده در حدی نیستم که با نظراتی که مرقوم فرمودید و تلاش اندیشمندان مدیریتی و رفتاری طی یک قرن اخیر است و از لحاظ علمی کاملا درست است، مخالف باشم. لذا متاسفانه نوع تربیت و فرهنگ ما با با آنچه که در علوم مدیریتی و رفتار سازمانی می خوانیم هماهنگی ندارد. در فرهنگ ما از زیرکار در رفتن، یک زرنگی و هنر است، در زمانی که کارمند مسئول، رئیس یا مدیر شدید، دیدگاه شما نسبت به دیگران به خصوص در زمانی که احساس کنید سازمان قدرتی به شما داده، تفاوت پیدا خواهد کرد (البته لطفا قضاوت نکنید که چون بنده نظامی هستم و چنین تفکری دارم. این تفکر را در طی یک دهه بعد از بازنشستگی در برخورد با سازمانهای دولتی و با کارمندان و مدیران پیدا کردم)، فرهنگ سو استفاده از اطلاعات و قدرت (که البته در این زمینه به حق باید گفت تنها مدیران مقصر نیستند چرا که این بُعد از فرهنگ ریشه عمیق در خانواده ها ایرانی دارد و در این زمینه می توان مثالی آورد، آیا اگر شما نوعی، مسئولیتی در این کشور داشته باشید، می توانید جلوی درخواست پدر و یا مادرتان که به شما سفارش می کنند برادر کوچک خود یا خواهرزاده و یا ... را بکار بگیرید، مخالفت کنید؟؟!!!!) و عوامل دیگری که شمارش آنها حوصله گرامیتان را سرمی برد. بنابراین تنها تکیه به علوم مدیریتی در رهبری سازمانهای ایرانی (خصوصی و دولتی) که سایر ابعاد توسعه، رشد یافته نیستند، کارایی نخواهد داشت. ما باید بر اساس فرهنگ و ریشه ها خودمان و نتایج علمی علوم مدیریتی و رفتاری به دنبال روش های متناسب باشیم و نظر بنده در مورد بُعد مهارت انسانی مدیران رسیدن به این نکته بوده است و تا زمانی که مدیران با کارکنان و یا مراجعان تعارف داشته باشند، متاسفانه شایسته ترین آنها به دردسرهای بزرگتری مبتلا خواهند شد. در مورد بند دوم نظرات حضرتعالی، اگر بنده را آدم بدبینی تصور نکنید، اول باید به فکر اصلاح جامعه بود. موفق و موید باشید و انشاا.. شاگردان جنابعالی از مدیران برجسته جامعه ایرانی باشند.