سرکار خانم رادنیا
با سلام
از فیدبک و نکته شما ممنونم. شاید اگر بخواهیم سوال شما را کمی ساده تر کنیم بتوان آن را اینگونه مطرح کرد:
اگر در سازمانی مدیر یک واحد دارای مدیریت بهتری نسبت به مدیران واحدهای دیگر آن سازمان باشد، آیا عدالت سازمانی از بین نمی رود؟
خیلی مطمئن نیستم که منظور شما را ازعدالت سازمانی درست متوجه شده باشم، اما اگر سازمانی در شرایطی که امکان جذب و یا پرورش مدیرانی که بتوانند حداقل استانداردهای مدیریت (شامل مربی گری) را فراهم کند باشد اما به دلایل مختلف و عمداً از این موضوع فاصله بگیرد و مدیرانی با قابلیت های خیلی متفاوت و برخی زیر استانداردهای لازم را با بی توجهی به سمت ها منصوب کند، آنگاه شاید مفهومی که بنده از عدالت سازمانی متوجه می شوم دچار خدشه شود (شاید اگر درست فهمیده باشم منظور شما این باشد).
اما اگر به سازمان ها در محیط "واقعی" نگاه کنیم، معمولا به دلیل محدودیت های مختلف که به احتمال زیاد خارج از توانمندی ها است، مدیران واحدهای مختلف دارای توانمندی ها و عملکردهای متفاوتی هستند و از اینرو ممکن است در خیلی از مصادیق طبیعی باشد که مدیری مربی گری بهتری از مدیر دیگری داشته باشد.گر چه با شما می توانم موافق باشم که ممکن است در برخی سازمان ها متاسفانه اینگونه نباشد. در چنین شرایط متاسفانه نامناسب، مشکل اصلی سازمان مربی گری نیست، بلکه قابلیت های رهبری کلان سازمان ممکن است نیاز به بررسی داشته باشد.
درباره اینکه عملیاتی کردن مربی گری در یک سازمان کار پیچیده ای است با شما موافقم! اما در خیلی سازمان ها مدیرانی وجود دارند که مربیان نسبتاً خوبی برای کارکنانشان هستند و حتماً منتظر پیاده سازی سیستمی برای ترویج مربی گری نمی مانند و مربی گری خود را نیز به دلیل اینکه سایرین مربی گری نمی کنند متوقف نمی سازند.
موفق باشید
علوی
سرکار خانم رادنیا
با سلام
از فیدبک و نکته شما ممنونم. شاید اگر بخواهیم سوال شما را کمی ساده تر کنیم بتوان آن را اینگونه مطرح کرد:
اگر در سازمانی مدیر یک واحد دارای مدیریت بهتری نسبت به مدیران واحدهای دیگر آن سازمان باشد، آیا عدالت سازمانی از بین نمی رود؟
خیلی مطمئن نیستم که منظور شما را ازعدالت سازمانی درست متوجه شده باشم، اما اگر سازمانی در شرایطی که امکان جذب و یا پرورش مدیرانی که بتوانند حداقل استانداردهای مدیریت (شامل مربی گری) را فراهم کند باشد اما به دلایل مختلف و عمداً از این موضوع فاصله بگیرد و مدیرانی با قابلیت های خیلی متفاوت و برخی زیر استانداردهای لازم را با بی توجهی به سمت ها منصوب کند، آنگاه شاید مفهومی که بنده از عدالت سازمانی متوجه می شوم دچار خدشه شود (شاید اگر درست فهمیده باشم منظور شما این باشد).
اما اگر به سازمان ها در محیط "واقعی" نگاه کنیم، معمولا به دلیل محدودیت های مختلف که به احتمال زیاد خارج از توانمندی ها است، مدیران واحدهای مختلف دارای توانمندی ها و عملکردهای متفاوتی هستند و از اینرو ممکن است در خیلی از مصادیق طبیعی باشد که مدیری مربی گری بهتری از مدیر دیگری داشته باشد.گر چه با شما می توانم موافق باشم که ممکن است در برخی سازمان ها متاسفانه اینگونه نباشد. در چنین شرایط متاسفانه نامناسب، مشکل اصلی سازمان مربی گری نیست، بلکه قابلیت های رهبری کلان سازمان ممکن است نیاز به بررسی داشته باشد.
درباره اینکه عملیاتی کردن مربی گری در یک سازمان کار پیچیده ای است با شما موافقم! اما در خیلی سازمان ها مدیرانی وجود دارند که مربیان نسبتاً خوبی برای کارکنانشان هستند و حتماً منتظر پیاده سازی سیستمی برای ترویج مربی گری نمی مانند و مربی گری خود را نیز به دلیل اینکه سایرین مربی گری نمی کنند متوقف نمی سازند.
موفق باشید
علوی