تاملات شناختی جمعی، پیش‌نیازی برای تقویت تاب‌آوری جمعی در شرایط دشوار؛ ارائه الگویی نظری و رویکردهایی عملی
به نام خدا. تاب‌آوری یکی از محوری‌ترین مفاهیم مطرح در تحقیقات مدیریتی اخیر است که این روزها با توجه به شرایط کشور ما درباره آن نیز صحبت می شود. این مفهوم در سطوح مختلف فردی، تیمی، سازمانی و اجتماعی البته در قالب الگویی چند سطحی قابل مفهوم‌سازی است. به طور کلی تاب آوری حاصل استفاده از منابع مختلفی است که به فرد یا به جمعی این امکان را می دهد که در شرایط دشوار و به خصوص در بحران‌ها و شکست‌ها، برای ادامه بقا از خود مقاومت نشان دهد. از آن مهمتر، از تاب‌آوری انتظار می رود تا ظرفیتی را فراهم آورد که بتوان مجددا در شرایط دشوار فرصت تطبیق با شرایط را ایجاد کرد و با شناسایی روش‌هایی جدید به کارکرد قبلی و یا حتی در شرایطی بهتر از گذشته بازگشت. حتی برخی معتقدند که در این فرایند نوعی از تطبیق ارگانیک نوآورانه هم اتفاق می افتد. در مقاله کوتاه حاضر، درباره یکی از منابع کلیدی مورد نیاز برای تقویت تاب‌آوری جمعی چه در تیم‌ها و چه در سازمان‌ها پرداخته می شود که از آن با عنوان «تاملات شناختی جمعی» یا به اختصار «تاملات جمعی» یاد می شود. در ادامه، ضمن معرفی این مفهوم و ابعاد آن، الگویی نظری معرفی می شود که می توان بر اساس آن راه‌هایی عملی و رویکردهایی برای چگونگی تقویت تاب‌آوری از این منظر به سازمان‌های ایرانی پیشنهاد کرد. البته این الگو الزاما ویژه شرایط ایران نیست، اما در تبیینی که در ادامه مطرح می شود، مولفه‌هایی از فرهنگ ایرانی و شرایطی که در حال حاضر در آن قرار داریم مورد توجه قرار گرفته است. در پایان متن، با نگاهی کاربردی پیشنهاد هایی کاربردی به مدیران برای تقویت تاب‌آوری جمعی از طریق تاملات جمعی مطرح شده است.